anlarsın sen beni

bilgisayar başında oturamamaktan,elinin klavyeye gidememesi,bir şey seni dürterken diğer tarafın bırakmaması,elinin bir türlü varamaması,aylar önce çekilmiş fotoğrafların makinede kalması,yeni yazı butonunu aramak! blog okuyamamak,yeni şeyler keşfedememek....
anıları hatıraları kaçırmak unutmak...
işte tüm bunların sonucu bu aslında..
büyüyorlar değişiyorlar... Ayşe ye her baktığımda öyle korkuyorum ki..
boyu bana yaklaşıyor neredeyse oysa şurada geçen yıla bir gitsem ne kadar minik olduğunu hatırlayıveriyorum.
İlk okula başladı nasıl okudu nasıl yazdı,arkadaşları,öğretmenleri,mahir i sevmesi aynı zamanda kıskanması,dengeler,dengesizlikler,sevinçleri,hala bitmeyen huysuzlukları,ilk karnesi...ve daha neler neler kimbilir...
oğlanın da sonu bu ama öyle korkuyorum ki  bu günlerini unutmayı  onunda..nasıl sevgi dolu uysal bir çocuk olduğunu..Kedi gibi bize sokulduğunu,annesinin kahramanı olmaya bayıldığını,biraz ürkek bir o kadar da cesaretli tavırlarını,arabalara bayıldığını,annesini bile geçen inatçılığını,yarım yarım konuşmalarını,kendini nasıl sevdireceğini bilmesini,biter mi ki saymakla ...

ya ben ... yeni bir yaştayım ama hala içimde aynı yaştayım:) hala değişiyorum ama büyümüyorum
çok şeyler istiyorum ama yapamıyorum kimi zaman...off beni anlatmak zormuş beni boşver en iyisi...

velhasıl kırmam lazım zincirlerimi...bazı duygularıda zincirlemem..

ne biliyim işte  anladın sen beni biliyorum...