Mahalle güzelim benim.....

Bebeğiniz kucağınızda meraklı şahsiyetler sorar yaa kız mı erkek mi??
oysa bebeğiniz pembeler içinde gayet kız ciciliğinde salınmaktadır..
saçı yok diye nıye bu soruya maruz kalır ki..
hadı yüzünden gözünden anlamadın bari pembeden felan anla...

ne sinir olurdum kızıma ve bana hakaret sayardım bu soruyu...

bir dostum var cocuklarımız beraber büyüdü kreste..
o söylemişti bayılmştım o zaman...

"Beşik çirkini,mahalle güzeli" diye bir söz...
atalarımız nasıl da bulmuş her duruma olaya göre böyle güzel sözler..

şimdilerde  Ayşe nin fotolarına bakınca ne haklılar demekten alamıyorum kendimi...

ee tabii benim bu durumum içinde atalarımız boş durmamış  bir sözleri var elbet.:))

Kuzguna yavrusu pamuk,kargaya bülbül gelirmiş:))))

benımkı de o hesap işte..

Kıyaslama yapmayın ‘Kuzguna yavrusu güzel görünür’ sözü her anne için geçerli olmayabilir. Kendi çocuğunda bulamadığı özellikleri başka çocuklarda arayan anneler, çocuklarının özgüvenlerini zedelediklerinin farkında değiller.

Çoğu anne çocuğunu komşusunun veya arkadaşının çocuğuyla kıyaslar. Bu kıyaslama ilk yıllar genellikle fiziksel özelliklere atfen yapılır. Ama toplum genelinde yaygın olan ‘bir çift mavi göz ve sarı saç’ için yapılan ‘çok güzel, mavi gözleri, sarı saçları var’ yakıştırmasını hiç anlamam. Ne yani, sadece gözleri mavi, saçları sarı diye, anlamsız bakan gözler, ifadesiz bir surat niye çok güzel olsun ki!

Bir doğum gününde veya beş çayında yapılan güzel çocuk muhabbeti bazı annelerin yüreğine ok gibi saplanır. Hele kendi çocuğuna iltifat edilmiyorsa üzülür. İçinden ‘keşke o çocuk benim olsaydı’ diyenlerin sayısının az olduğunu sanmayın.

Çocukların yaşı büyüdükçe diğer çocuklarla kıyaslamaya okuldaki başarı unsuru da eklenir. Ve anne-çocuk çatışması başlar. Bu arada gözden kaçan nokta şudur; Kıyaslanan çocuk için söylenen her güzel söz, kendi çocuğunuzun özgüveninden bir parçanın kaybına yol açar.

40’lı yaşlarının başında olan, kendine olan özgüveni konusunda herkesin hemfikir olduğu bir arkadaşım, 10 yaşlarında Pamuk Prenses rolüne hazırlanırken, annesinin babasına söylediği ‘Sen kızının güzel olduğunu mu sanıyorsun? Onlar sıradan bir çocuk, hiçbir özelliği yok’ sözlerini unutamıyor. Yıllar içinde annesi defalarca ‘Çok güzel’ olduğunu belirtmesine rağmen, ilk söylediği sözleri hiç hafızasından silememiş.

Hangi yaşta olursak olalım, çocukluğumuzda bizim de bu tür bir hikayemiz, kendimize olan güvenimizin sarsıldığı dönemler olmuştur. İyi futbol oynadığı için babasının ‘aferin’le takdir ettiği arkadaşınızı kıskandığınız olmadı mı? Ya da saçınızın kısa olduğu bir dönemde komşu kızın uzun saçlarına iç geçiren annenize kırılmadınız mı?

Benzer olayları hepimiz yaşamışızdır. Ancak bazı insanlar yaşamlarının belli bir noktasında bu özgüven eksikliğini aşabiliyor. Bazıları ise ömür boyu özgüvensiz, beceriksiz ve yetersiz kalıyorlar.

Demek ki çocuğu doğurmak ve karnını doyurmak çok önemli değil. Önemli olan çocuklarımızın gönlünü doyurmak. Farkında olmadan doğdukları günden itibaren çocuklarımıza karşı öyle sözler söylüyoruz ki, yıllarca hatta bir ömür boyu sürecek kişilik bozukluklarına ve özgüven yoksunluğuna yol açıyoruz. Hiçbir anne-baba özgüveni yoksun bir çocuk yetiştirmek istemez. Bu durumda, yaptıkları işlerde takdtir, motive etmek ödevimiz olmalı. Başkalarıyla kıyasladığınızda çocuğunuz ‘acaba çirkin miyim, başarısız mıyım, yeteneksiz miyim’ sorularının cevabını bulmaya çalışırken, kendi yolunu kaybedebilir.

Gerçek bir hikaye

Amerika’da bir mucit profesöre, kendisini diğer insanlardan farklı kılan şeyi sorup, başarısının sırrını söylemesini istiyorlar. Çok ilginç bir cevap veriyor; ‘Başarımın sırrı annemin 6 yaşımdayken bana takındığı bir tavırdır. 6 yaşımdayken buzdolabından süt alırken süt şişesini düşürüp kırdım. Annem olayı görünce beni dövmedi, kızmadı. ‘Aaaa Henri sütten ne güzel bir göl oluşturmuşsun. Bu gölde benimle biraz oynamak ister misin?’ dedi.

Bir süre oynadıktan sonra annem; ‘Biliyor musun Henri, herkes kendi yaptığı şeyleri kendisi toplamalıdır. Şimdi bu süt gölünü temizlemek için benden sünger mi istersin, havlu mu?’ diye sürdürdü konuşmasını.

Elimden geldiğince dökülen sütü temizledikten sonra annem beni bahçeye çıkardı. Süt şişesinin, düşürmeden nasıl taşınacağını bana gösterdi. Bu olay benim diğer insanlardan farklı olmamı sağlamıştır’

Neler yapmalıyız?
Başka çocuklarla çocuğumuzu kıyaslamayalım.

Çocuğumuzun hatalarını onu kırmadan söyleyelim.
Onların olumlu taraflarını fark edip takdir edelim, onore edelim.

Beğenmediğimiz bir yönü varsa bunu farklı sözlerle dile getirelim.
Güvensizliğini hissettiğimizde güzel sözler söyleyelim.

Gelecekte onun başarılı olacağına inancımızı tekrarlayalım.

 

nerden bulmusum bilmiyorum ama bu yazıyı dosyalarımda gorunce paylaşmak istedım... 

SEVGİLER....