kafamın içindeki çok sesli koro

çalışma hayatıma ara vereli 2 yıl olacak neredeyse,önceleri çok ağır gelen bu duruma şimdi ne kadar çok alıştığımı tekrar çalışma sinyalleri başlayınca fark ediyorum.İnsanoğlu ne kadar ön yargılı ve ne kadar çabuk duruma uyum sağlıyor,başımıza gelen musibetlere ilk önce ne kadar üzülürüz ahlanır vahlanırız ama sonrasında bir bakmışız gelmış gitniş,düzenin kurulmuş unutmuşsun..

şu an farkındayım çok dağınık yazdığımın ama bende emın olun bir o kadar dağınığım bu ara..

kpss ye hazırlandım çalıştım bır seyler yapık tercileri yapacağım çok umudum olmasa da..ama bu arada rahat durmadım tekrar öğretmenliğe dönmek için başka girişimlerde de bulundum,

Ayşe okula başlayacak diye gözüm korktu nasıl sanırım başlamalıyım boş durmamalıyım dedim öyle bir an..

şimdilerde ise unuttuğum o eski günlere dönme düşüncesi ile bile kalbim çarpıyor

bir yola girdim ama her an telefonum çalacak diyede ödüm kopuyor,pazartesi işbaşı yapma fikri beni sarsıyor

nasıl alışmışım kafama göre takılmaya,gezmelere,rahat olmaya en önemlisi,evet evet kilit kelem bu RAHATLIK!

kafan rahat,için rahat,eşin çalışsın sen harca:))

davetler ver,gez,arkadaşlarınla görüş,kendine vakit ayır,tüm vakitler senin istersen tüm gün boş dur ne kadar cazip değil mi?

peki sen onca yılını boşuna mı verdin okudun çalıştın,bir sürü küçük minik geçti elinden,onların nasıl büyüdüğü geliştiğini gördün,onlarla güldün eğlendin,güzel şeyler öğrettin,dualar aldın(inş)

bunlar ne olacak??

tekrar devam etse fena mı olur??

Bak Ayşe ne güzel büyüdü,sosyal bir çocuk oldu birçok yetiyi belki bu sayede önceden kazandı

peki ya Mahir ?

benimle oradan oraya ne verebiliyorum ki 

şu an ben buradayken onlar nerede tv başında

biraz paslanmaya başladığımı hissediyorum ve korkuyorum sanırım,ama bir bakıyorum ki bu pası biraz da sevmeye başlamışım

biliyorum ki eğer kısmet olur dönersem geri çok sürmeyecek bu yazıyı okuyup gülümsemem...